05-01-2013 Taupo

Bij dit reisverslag heb ik er even datum bij gezet. Dit is namelijk een datum geweest die ik nooit van m'n leven meer ga vergeten!

We slapen in Base, in Taupo, een keten van hostels die over heel NZ (en Australië?) te vinden is. Naast het hostel is Lake Taupo, een enorm meer. Aan de andere kant van het meer zijn de bekende bergen waar de 'Tongariro Crossing' om bekend staat. Een van de vulkanen ook wel 'Mount Doom' uit Lord of the Rings. En of we hem konden herkennen!! Half 5 moesten we ons bed uit, half 6 zaten we in de bus, want ook wij (Eef, Joe en ik) gingen ons wagen aan de Tongariro Crossing!! Een tocht van 20 kilometer tussen de vulkanen door. Er staat ongeveer 6 uur wandelen voor dus gingen wij uit van een uurtje of 7 a 8.

De complete tocht konden we niet lopen in verband met de vulkaan die 21 november nog is uitgebarsten. Erg jammer, maar ontzettend gaaf is wel dat we een actieve vulkaan van dichtbij konden bekijken!

We kregen op een papier een kaartje waarop stond wat je kon verwachten. In smileys werd uitgebeeld wat voor pad het was. Ook een paar erg moeie smileys stonden erop. En terecht!!! Wat een tocht! Maar wat een uitzicht! Sommige stukken waren erg stijl en vol met loszittende stenen waar je op uit kon glijden. Best te doen als je omhoog gaat, maar terug naar beneden is gewoon bijna niet te doen en ging soms dan ook zittend! (ghehehhh) Errug blij met m'n bergschoenen! Dat sowieso!
De foto's spreken voor zich,, niet te beschrijven, zo mooi dat het daar was.

Na de tocht (waar we uiteindelijk 6,5 uur over hebben gedaan) lieten we ons door de bus afzetten bij het Skydive centrum. Want Jaja!!.. We hadden een sprong geboekt!

Wat me bezielde bij het boeken weet ik nog steeds niet. Denk dat ik er op dat moment niet helemaal bij was met mn hoofd. Eenmaal in het skydive centrum had ik zo ontzettend veel spijt. Angstzweet alom, wilde echt absoluut niet meer maar hield me goed en zette door. Het was erg druk omdat het echt ongeveer de mooiste 'skydive' dag sinds tijden was. De zon scheen en het was zooo ontzettend helder! Dat hadden we op de bergen ook al kunnen zien. Super!
Door de drukte kregen we een wachttijd van bijna 3 uur. Verschrikkelijk was het. Een oneindig gevecht met mezelf. Ga ik wel of niet?! Heftig!

M'n echte ik heeft het gewonnen.

Ik ben in een pak gehesen, het vliegtuigje ingestapt, me laten vastbinden aan een vreemde kerel, gevlogen tot een hoogte van 3,5 kilometer en heb mezelf daar, met kerel en al, naar beneden laten storten!

Zoals ik als eerste tegen pap en mam aan de telefoon zei: Ik ging het eerste stuk met m'n kop recht naar beneden! En het ging zo hard!
Heb er geen woorden voor, wat een uitzicht en wat een overwinning.

Ik heb getekend voor 'Can cause serious injuries and even death'.

Nine Bakker, in eerste instantie een angsthaasje en controlefreak eersteklas, is uit een vliegtuig gesprongen! En ik ben zo trots op mezelf! En natuurlijk niet te vergeten m'n meisjes!

Klinkt misschien een beetje overdone maar de adrenaline, de angst, de enorme kick en het gevoel van de overwinning heeft me zoveel laten beseffen. Zo ontzettend trots op mezelf, zo dankbaar voor alles. De (zoveelste) eyeopener. Zoals mam al zei: 'Wat Nieuw Zeeland wel niet met je doet'.

Ik weet precies wat ik wil, waar ik voor sta en ik geniet! Maar dat is denk ik wel te zien aan de immense glimlach op iedere foto!


Veel Liefs! Xx

Ik ben al weer een tijdje aan de grond maar om eerlijk te zijn zweef ik nog steeds een beetje! Een beetje erg!

Voor iedereen die in is voor een beetje leedvermaak; hier een filmpje van mijn sprong:

http://www.youtube.com/watch?v=EyuPOq8UqPs&feature=youtu.be